Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20-04-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.59.2017.1.MS1

Czy zasądzona w pkt 1 wyroku Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, kwota 1.255.291,41 zł, zwana w przepisie wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy (art. 57 § 2 kodeksu pracy), która zgodnie ze stanowiskiem Sądu Rejonowego przedstawionym w uzasadnieniu ww. wyroku „stanowi odszkodowanie za szkodę jaką Wnioskodawca poniósł w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę z Wnioskodawcą stosunku pracy”, podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), gdyż stanowi odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku sądowego, które nie zostało zakwalifikowane w ww. ustawie do odszkodowań wyłączonych ze stosowania zwolnienia z podatku dochodowego?

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 2 kwietnia 2007 r. Wnioskodawca pracował w Funduszu Składkowym Ubezpieczenia Społecznego Rolników na stanowisku audytora wewnętrznego (obecnie jest pracownikiem Biura Dyrektora Generalnego Ministerstwa Rozwoju). Zgodnie z art. 51 ust 9 obowiązującej m.in. w latach 2007-2008 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych do rozwiązania stosunku pracy z audytorem wewnętrznym wymagana była zgoda Ministra Finansów – był to zatem stosunek pracy prawnie chroniony. Dnia 30 lipca 2008 r. Zarząd Funduszu Składkowego Ubezpieczenia Społecznego Rolników rozwiązał z Wnioskodawcą bez wypowiedzenia umowę o pracę (na podstawie art. 52 § 1 Kodeksu pracy) bez uzyskania wymaganej prawem zgody Ministra Finansów. Wnioskodawca złożył zatem pozew do Sądu o przywrócenie do pracy (na podstawie art. 56 Kodeksu pracy) i zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy (na podstawie art. 57 § 2 Kodeksu pracy) – w tym miejscu Wnioskodawca chciał wyraźnie zaznaczyć, że zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem, który można uznać za utrwalony (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2005 r., I PK 233/04, OSNP 2006 Nr 10, poz. 148 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2011 r. sygn. II PK 18/11) – dowód: wydruki wyroków SN, „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy z art. 57 Kodeksu pracy nie jest wynagrodzeniem za pracę tylko odszkodowaniem za szkodę jaką poniósł pracownik w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy”. Pogląd taki zawarty jest także w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2015 r., II PK 151/14 – dowód: wydruk wyroku Sądu Najwyższego.

Wyrokiem z dnia 24 września 2015 r. Sąd Okręgowy Wydział Pracy, przywrócił Wnioskodawcę do pracy na dotychczasowych warunkach – dnia 1 października 2015 r. Wnioskodawca stawił się do pracy.

Dnia 21 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wydał wyrok, w którym zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę 1.255.291,41 zł (słownie: jeden milion dwieście pięćdziesiąt pięć tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt jeden złotych 41/100) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy (na podstawie art. 57 § 2 Kodeksu pracy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 października 2015 r. do dnia zapłaty (na podstawie art. 481 § 1 kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 Kodeksu pracy) – dowód: kopia wyroku Sądu Rejonowego z dnia 21 czerwca 2016 r., sygn. akt VIII P 19/16 w załączeniu. Jak przedstawił to Sąd Rejonowy w uzasadnieniu ww. wyroku z dnia 21 czerwca 2016 r. (patrz strona 16 i 24 uzasadnienia), zgodnie z jak już wcześniej Wnioskodawca wspomniał prezentowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem, który można uznać za utrwalony (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2005 r., I PK 233/04, OSNP 2006 nr 10, poz. 148 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. II PK 18/11), „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy z art. 57 Kodeksu pracy nie jest wynagrodzeniem za pracę tylko odszkodowaniem za szkodę jaką poniósł pracownik w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy”. Sąd Rejonowy zaznaczył także w uzasadnieniu ww. wyroku z dnia 21 czerwca 2016 r, sygn. akt VIII P 19/16 (patrz strona 22 i 23 uzasadnienia), powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011 r. (I PK 272/10, LEX nr 1001283 – wydruk wyroku SN w załączeniu), że orzeczenie o przywróceniu do pracy restytuuje stosunek pracy na przyszłość, tj doprowadza do powstania stosunku pracy, jaki istniał przed zakwestionowanym rozwiązaniem umowy o pracę, nie unieważniając bezprawnego oświadczenia pracodawcy z mocą wstecz od momentu, w jakim oświadczenie to zostało złożone. W konsekwencji oznacza to, że pomiędzy chwilą rozwiązania umowy o pracę, a momentem skutecznego zgłoszenia przez pracownika oświadczenia o gotowości do podjęcia pracy (w przypadku Wnioskodawcy dzień 1 października 2015 r. ), na skutek wyroku przywracającego go do pracy, stosunek pracy między stronami nie istniał. W konsekwencji „okres pozostawania bez pracy”, o którym mowa w art. 51 § 1 Kodeksu pracy (i art. 57 § 4 kodeksu pracy w odniesieniu do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia), jest okresem nieświadczenia pracy u pracodawcy, który dokonał wypowiedzenia niezgodnego z prawem.

Okres ten nie jest okresem zatrudnienia ani okresem uznawanym za okres zatrudnienia Dodatkowo Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 czerwca 2016 r (patrz strona 24 uzasadnienia), powołując się na uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2011 r. (II PK 18/11, OSNP 2012/17-18/220), zaznaczył, że „wynagrodzenie z art. 57 K.p nie jest wynagrodzeniem za pracę i okres, za który je przyznano, nie jest równoznaczny z okresem świadczenia pracy”.

Dnia 15 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy Wydział Pracy, zaopatrzył ww wyrok Sądu Rejonowego w klauzulę wykonalności – dowód: tytuł wykonawczy z dnia 15 lutego 2017 r. do wyroku Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Z uwagi na brak wypłaty przez Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego Rolników zasądzonego świadczenia, dnia 8 marca 2017 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wszczęcie egzekucji należności do Komornika Sądowego. Komornik zajął rachunek ww. Funduszu Składkowego i przelał na rachunek bankowy Wnioskodawcy należność główną pomniejszoną o 18% tytułem środków na podatek dochodowy od osób fizycznych. Jak Wnioskodawca uzyskał informację od Komornika, nie ma on pewności, czy zasądzone w ww. wyroku Sądu Rejonowego odszkodowanie za szkodę jaką poniósł Wnioskodawca w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy, zwane w art. 57 § 2 Kodeksu pracy wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że „wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zasądzona w pkt 1 wyroku Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, kwota 1.255.291,41 zł, zwana w przepisie wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy (art. 57 § 2 kodeksu pracy), która zgodnie ze stanowiskiem Sądu Rejonowego przedstawionym w uzasadnieniu ww. wyroku „stanowi odszkodowanie za szkodę jaką Wnioskodawca poniósł w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę z Wnioskodawcą stosunku pracy”, podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), gdyż stanowi odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku sądowego, które nie zostało zakwalifikowane w ww. ustawie do odszkodowań wyłączonych ze stosowania zwolnienia z podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasądzona w pkt 1 wyroku Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, kwota 1.255.291.41 zł, zwana w przepisie wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, która zgodnie ze stanowiskiem Sądu Rejonowego przedstawionym w uzasadnieniu ww. wyroku „stanowi odszkodowanie za szkodę jaką poniosłem w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę z Wnioskodawcą stosunku pracy”, podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), gdyż stanowi odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku sądowego, które nie zostało w ww. ustawie zakwalifikowane do odszkodowań wyłączonych ze stosowania zwolnienia z podatku dochodowego. Jak już wcześniej Wnioskodawca wspomniał, na co zwrócił uwagę Sąd Rejonowy w ww. wyroku z dnia 21 czerwca 2016 r., w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 29 czerwca 2005 r., I PK 233/04, OSNP 2006 nr 10, poz. 148 oraz wyrok SN z dnia 12 lipca 2011 r., sygn II PK 18/11), że „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy z art. 57 Kodeksu pracy nie jest wynagrodzeniem za pracę tylko odszkodowaniem za szkodę jaką poniósł pracownik w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy”. Pogląd taki zawarty jest także w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2015 r., II PK 151/14.

Dodatkowo, dla oceny niniejszej sprawy, warto zauważyć wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 lipca 2015 r., I SA/GI 43/15, w którym Sąd zaprezentował stanowisko, że „Bez względu na to, jaką w danym wypadku nazwą posługuje się przepis, świadczenie o charakterze odszkodowawczym przyznane wyrokiem sądowym jest zwolnione z PIT” (dowód: wydruk wyroku w załączeniu). Dla rozstrzygnięcia o zwolnieniu z obowiązku zapłaty podatku dochodowego od zasądzonego Wnioskodawcy wyrokiem Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, odszkodowania w kwocie 1.255.291,41 zł, nie ma zatem znaczenia literalne brzmienie art. 57 § 2 Kodeksu pracy, gdzie używa się określenia „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy”. Ważny jest charakter zasądzonego świadczenia, a jest to po prostu „otrzymane na podstawie wyroku sądowego odszkodowanie za szkodę jaką Wnioskodawca poniósł w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę z Wnioskodawcą stosunku pracy”- potwierdza to orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że kwota zasądzona w pkt 1 wyroku Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 czerwca 2016 r. w kwocie 1.255.291,41 zł stanowi odszkodowanie za utracone przez Wnioskodawcę wynagrodzenie za okres od 31 lipca 2008 r. (pierwszy dzień po rozwiązaniu umowy o pracę) do 30 września 2015 r. (dzień przed stawieniem się przez Wnioskodawcę do pracy po prawomocnym wyroku przywracającym do pracy), czyli szkodę poniesioną przez Wnioskodawcę w wyniku niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy i tym samym nie podlega opodatkowaniu jak wynagrodzenie za pracę. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku do wysokości określonej w tym wyroku są zwolnione z podatku dochodowego. Tym samym Komornik Sądowy powinien wypłacić Wnioskodawcy kwotę przewidzianą w pkt 1 ww. wyroku, tj. 1.255.291,41 zł, bez żadnych potrąceń na podatek dochodowy.

W przypadku, gdyby Komornik Sądowy dokonał wpłaty do Urzędu Skarbowego 18% kwoty zasądzonej w pkt 1 wyroku z dnia 21 czerwca 2016 r Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, Wnioskodawca powinien móc wystąpić o zwrot nienależnie pobranego podatku dochodowego, a Urząd Skarbowy powinien dokonać na wskazany przez Wnioskodawcę rachunek bankowy zwrotu pobranej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Przy tym, zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań lub zadośćuczynień, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w przepisach odrębnych ustaw lub przepisach wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowieniach układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumieniach zbiorowych, regulaminach lub statutach, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.

Natomiast w przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia nie wynikają wprost ze stosownych przepisów prawa, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas takie odszkodowanie/zadośćuczynienie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, z wyjątkiem odszkodowań/zadośćuczynień wymienionych w lit. a) i b) tego przepisu.

Jak stanowi bowiem art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666) pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

W myśl art. 57 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.

Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem – ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego (art. 57 § 2 Kodeksu pracy).

Z powyższych przepisów Kodeksu pracy jednoznacznie wynika, że pracownik w sytuacji niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia, może żądać przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowania. Jeżeli pracownik podejmie pracę w wyniku przywrócenia do pracy, to wówczas przysługuje mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Zatem ustawodawca wyraźnie odróżnia wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od odszkodowania.

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 3b wynika, że wolne od podatku dochodowego są wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej. Przedmiotowym zwolnieniem nie zostały zatem objęte świadczenia inne niż te będące odszkodowaniami lub zadośćuczynieniami.

Skoro zatem nie ulega wątpliwości, że zasądzone na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy – wbrew Wnioskodawcy – nie jest odszkodowaniem i nie ma charakteru odszkodowawczego, to tym samym stwierdzić należy, że nie może korzystać ono ze zwolnienia od podatku dotyczącego odszkodowań (zadośćuczynień) określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że kwota zasądzona przez Sąd Rejonowy tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy nie ma charakteru odszkodowawczego i wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do przedmiotowego zwolnienia winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Odnosząc się do powołanych wyroków sądów, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku podkreślić należy, że jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Należy wskazać, że istnieją wyroki potwierdzające stanowisko tutejszego organu, np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 marca 2016 roku sygn. akt II FSK 3966/13, z dnia 18 lutego 2010 r. sygn. akt II FSK 1504/08 i z dnia 21 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 2918/12.

W wyroku z dnia 8 marca 2016 r. sygn. akt II FSK 3966/13 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że „Reasumując należy stwierdzić, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest odszkodowaniem, uprawniającym do zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. (por. wyroki NSA: z 18 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1504/08 oraz z 21 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 2918/12).”

W wyroku z dnia 18 lutego 2010 r. sygn. akt II FSK 1504/08 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał: „Z treści uzasadnienia wyroku wynika, że w sprawie miał zastosowanie art. 55 Kodeksu pracy, w myśl którego, skarżącej przysługiwało roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Wybór roszczenia pozostawiono woli skarżącej. W sytuacji, gdy zdecydowała się ona na podjęcie pracy w wyniku przywrócenia do niej, przysługiwało jej wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Świadczenie, o którym mowa, nie było więc odszkodowaniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., lecz wynagrodzeniem za okres pozostawania bez pracy.”

Pomimo, że w powołanych wyżej wyrokach Sądy wypowiedziały się na temat braku możliwości zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, to z uzasadnienia jednoznacznie wynika, że przedmiotowe świadczenie, tj. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest odszkodowaniem.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/